ΑΡΘΡΟ- Τελικά ποιοι μας πρόδωσαν;
Το κλίμα των ημερών είναι τέτοιο που δεν σηκώνει πολλές- πολλές αναλύσεις για το πώς φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο- απροχώρητο…
Ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος κομματικοποιημένος, πολιτικοποιημένος ναι αλλά ποτέ κομματικοποιημένος.
Τα σημερινά δεδομένα, τα ακούσματα περί διχασμού, έχω την άποψη ότι μας κάνουν όλους να φανατιζόμαστε, να θέτουμε εαυτούς υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, ωστόσο, όπως κανένας δημοσιογράφος δεν είναι αντικειμενικός, έτσι και εγώ υποκειμενικά- υποκειμενικά, θα σας παραθέσω τη δική μου άποψη για την σημερινή πολιτικοοικονομική κατάσταση η οποία μπορεί να μην απηχεί σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της χώρας, ωστόσο έχω το άλλοθι της δημοσιογραφίας, οπότε ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από όσους πικραθούν από τον τρόπο σκέψης μου.
Δεν θα αναλύσω το τι συνέβη δέκα ή είκοσι χρόνια πριν, γιατί αν το έκανα θα έπεφτα σε σφάλμα δεδομένου του νεαρού της ηλικίας μου, το οποίο δεν μου επέτρεπε να ασχοληθώ σοβαρά με τα πολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα της χώρας.
Θα ήθελα όμως να θίξω το θέμα αυτού του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου που έμελλε να με κάνει να συνειδητοποιήσω για ακόμη μία φορά με μεγαλύτερη απόγνωση, το σαθρό πολιτικό σύστημα της χώρας και να παλεύω ακόμα και σήμερα να αποδεχτώ με μία μεγάλη πικρία στην ψυχή ότι η χώρα στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, το λίκνο της δημοκρατίας, έτη φωτός απέχει από τη δημοκρατία του Σωκράτη και του Αριστοτέλη…
Και για να μην παρεξηγηθώ, μακριά από μένα, κάθε εκδήλωση εθνικισμού.
Για την 5η Ιουλίου, όλοι οι Έλληνες κληθήκαμε να αποφασίσουμε αν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε μία μνημονιακή φοροκαταιγίδα, επέκταση δηλαδή των μέτρων των προηγούμενων μνημονίων. Πολλοί έσπευσαν να διατυπώσουν ότι το ερώτημα είναι ανυπόστατο, άλλοι ότι δεν είναι ξεκάθαρο και στο τέλος- τέλος να μας παρακαλούν να πούμε ναι, στο ερώτημα που υπήρχε με την πρόφαση ότι αν λέγαμε όχι η χώρα θα έρχονταν αντιμέτωπη με ένα GREXIT.
Προσπαθώ, να αποβάλλω κάθε συναισθηματισμό, από την βίωση καθημερινά της ανέχειας και της απόγνωσης στην οποία χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν περιέλθει εξαιτίας των μέχρι τώρα μνημονιακών πολιτικών, οι οποίες υπόσχονταν μάλιστα και ανάπτυξη, μακροπρόθεσμα μεν, αλλά υπόσχονταν ανάπτυξη. Ανάπτυξη μάλιστα! Αλλά για ποιους;
Είναι πολύ δύσκολό να εξετάσεις ένα τέτοιο θέμα αντικειμενικά, δεδομένου ότι η προσωπική άποψη του καθένα πηγάζει μέσα από τα βιώματά του, την οικονομική του επιφάνεια και τα σχέδια που έχει για το μέλλον του. Μάλιστα! Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που έχουν πάψει να κάνουν σχέδια για το μέλλον;
Τα ερωτήματά μου είναι πάγια, σαφή επίκαιρα και διαχρονικά αρχής γενομένης του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης και με πολύ ανακούφιση σας τα παραθέτω παρακάτω:
Ερώτημα πρώτο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοιτίδα Δημοκρατίας και ανθρωπισμού; Αν ναι πώς μπορεί να επιβάλλει μέτρα απάνθρωπα, σκληρά που οδήγησαν και θα εξακολουθήσουν να οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια τους Έλληνες πολίτες;
Ερώτημα δεύτερο: Έχει περπατήσει ποτέ κανένας από τους κ.κ. υπέρμαχους του ΝΑΙ σε γειτονιές χαμηλότερων εισοδημάτων; Μήπως έχει ζήσει ποτέ κανένας υπέρμαχος του ΝΑΙ ως παιδί ενός κατώτερου Θεού; Η απάντηση εδώ είναι μάλλον ΟΧΙ!
Ερώτημα 3ο: Πώς ζητά σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση αυτής της χώρας από τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού να επωμιστούν βάρη τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να σηκώσουν, αφού πλέον έχουν πάψει να βγάζουν πέρα τα καθημερινά τους;
Ερώτημα 4ο: Περπάτησαν ποτέ οι υπέρμαχοι του ΝΑΙ, σε δρόμους όπου οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό; Ξυπνήστε! Στα σκουπίδια λέμε, μιλάμε για ανθρώπους! Άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό! Το καταλαβαίνετε μωρέ;
Ερώτημα 5ο: Έπεσε ποτέ το μάτι των υπέρμαχων του ΝΑΙ, στους ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια γιατί έμειναν άστεγοι εξαιτίας των μνημονίων;
Ερώτημα 6ο: Συμπαραστάθηκαν οι υπέρμαχοι του ΝΑΙ σε όλες αυτές τις οικογένειες των θυμάτων της οικονομικής κρίσης; Στις οικογένειες των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν; Στις οικογένειες που μέλη τους κάηκαν ζωντανά στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με ξυλόσομπα; Ξυπνήστε! Μιλάμε για ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί! Μιλάμε για ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια! Μιλάμε για ανθρώπους που αυτοκτόνησαν! Το καταλαβαίνετε μωρέ;
Συγχωρήστε μου τη φόρτιση, μα αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε στην Ελλάδα του 2014-2015 και από το 2010.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, η μάλλον σε εκείνη την λυτρωτική Κυριακή της 5ης Ιουλίου, που έξι στους δέκα Έλληνες φώναξαν όχι, δεν αντέχουμε άλλο, ξεπερνώντας τις Σειρήνες που αμφισβητούσαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και τρομοκρατούσαν διαλαλώντας ότι το ερώτημα ήταν ευρώ η δραχμή.
Και είπαμε το όχι, τόσο ηρωικά όσο και εκείνοι οι πρόγονοί μας το 1940, και ήταν και για μας η πρώτη μάχη που κερδήθηκε έπειτα από πέντε χρόνια πολλαπλασιασμού των αστέγων, των αυτοκτονούντων, των καταθλιπτικών, των θυμάτων αυτής της κατά τα άλλα ανθρωπιστικής ευρωπαϊκής πολιτικής, που το μόνο που κατάφερε εδώ και τόσα χρόνια είναι να μας σπέρνει ανέμους και να μας βάζει να θερίζουμε μόνοι μας τις θύελλες.
Και αυτή η στιγμή ήταν πραγματικά λυτρωτική, αλλά μετά αυτή η στιγμή τελείωσε. Έσπευσαν λοιπόν οι υπέρμαχοι του NAI, οι φίλοι της Ευρώπης, αυτοί που εδώ στην Ελλάδα αποκαλούνται αντιπολίτευση να επικοινωνήσουν με τους θεσμούς και τους αξιωματούχους τους μη και η Ελλάδα βγει από το ευρώ λέγανε… Μη και χάσουμε τις καταθέσεις μας! Ποιες καταθέσεις; Και την ώρα που το ΟΧΙ ήταν τόσο λυτρωτικά ισχυρό, εκείνη την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με τη δυναμική της απόφασης του δημοψηφίσματος, οι πραξικοπηματίες αντιπολιτευτές έσπευδαν να κάνουν πράξη τις εντολές των Ευρωπαίων, να προσυμφωνήσουν τον ακρωτηριασμό της διαπραγματευτικής ικανότητας του Έλληνα πρωθυπουργού και κατ’ επέκταση τον ακρωτηριασμό όλου του ελληνικού λαού, από μέτρα δύσπεπτα και εξοντωτικά. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια, αυτά μπόρεσα να καταλάβω, αυτά σας παραθέτω. Βέβαια, σε μία χώρα με μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, περιμένεις η προπαγάνδα των ΜΜΕ να επηρρεάσει το 60-70% του πληθυσμού, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έπιασε. Και αφού η δημοσιογραφική εξουσία δεν έπιασε τόπο, βάλανε τα μεγάλα μέσα, την εξουσία της αντιπολίτευσης. Ευτυχώς όμως, οι πολίτες έχουν την κρίση πλέον να ξεχωρίσουν, να ταιριάξουν τα κομμάτια του παζλ και να οδηγηθούν σε σαφή συμπεράσματα, για το ποιος και τι μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Ένα είναι σίγουρο, πως αν καταλάβουμε το παιχνίδι τους τώρα, όσο πιο νωρίς τους ξαποστείλουμε έναν ένας στον καναπέ της βίλας τους, τόσο το καλύτερο όχι για μας, αλλά για τα παιδιά και τα εγγόνια μας! Όσο για τον Αλέξη… μην ανησυχείτε… ακόμη και ανάξιος να ήταν αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πιο άξιος από τον ίδιο να κυβερνήσει αυτή τη χώρα. Και αν αυτό που τον κάνει τόσο ισχυρό είναι η λαϊκή εντολή, η πειστικότητα και η ασφάλεια που αποπνέει, τότε για τα επόμενα 50 χρόνια πρωθυπουργός θα είναι ο Αλέξης.
Και μην μου πείτε ότι άλλα είπε και άλλα έκανε! Όχι. Θα μπορούσε να είχε κάνει όσα είπε, αν η αντιπολίτευση διευκόλυνε με τα τηλεφωνηματά της την υποχώρηση των ξένων θέσεων έναντι αυτών της Ελλάδας. Με Σαμαρά, Βενιζέλο, Θεοδωράκη, Γεννηματά στον αντίποδα να αμφισβητούν τον ίδιο το λαό μέσω της αμφισβήτησης της διαπραγμάτευσης έτσι όπως την έκανε ο πρωθυπουργός τα περιθώρια ήταν στενά. Ο πρωθυπουργός ήρωας, οι λοιποί κοράκια και εμείς τα κορόιδα που για άλλη μια φορά τους αφήσαμε να μας παρασύρουν στον όλεθρο!
- 32
